Een van de meest vertrouwde stemmen onder jonge moeders in Nederland. In een tijdperk van informatie-overload pleit zij voor het loslaten van schuldgevoel en moedigt vrouwen aan om te vertrouwen op hun eigen, goede moederschap.

14/08/2025 – 11:25, Laatst bijgewerkt: 14/08/2025 – 11:25

Paola Roig is een van de bekendste stemmen op het gebied van perinatale psychologie in Nederland. Samen met Andrea Ros is zij medeoprichter van de podcast ‘Het geheime leven van moeders’. Ze schreef twee boeken, ‘Moeder‘ en ‘Imperfect ouderschap‘ (uitgeverij Bruguera), en bracht dit jaar haar roman ‘Koude koffie, warm bier‘ uit. Moederschap vangt veel facetten tegelijk. We spraken haar over haar visie en ervaring:

Perfectie in het moederschap: Waarom blijft het een valkuil?

Vraag: Waarom moeten we steeds weer benadrukken dat moeders niet perfect hoeven te zijn? Is dit iets van nu of zit het dieper in onze samenleving?

Antwoord: De lat voor moeders ligt altijd hoog – dat is niet iets van deze tijd. Informatie over opvoeding en kindontwikkeling heeft ons bewustzijn vergroot, maar ook de druk. Vroeger werd de impact van de moeder onderschat, nu lijkt elk foutje een trauma op te leveren voor het kind. Het werkelijke risico schuilt in het doorslaan: we vergeten dat opvoeden soms intuïtiever, minder ‘maakbaar’ is dan we denken. Niet elk dagje met stemverheffing leidt tot problemen. We zijn zo doorgeslagen naar ‘alles doet ertoe’ dat het verlammend werkt.

“Ik was een betere moeder voordat ik moeder werd”

Vraag: Je boek ‘Imperfect ouderschap’ begint met deze zin. Wat bedoel je?

Antwoord: Van afstand lijkt het eenvoudig: “ik ga nooit schreeuwen, nooit suiker geven.” Totdat je middenin het dagelijks leven staat. De theorie is prachtig, maar praktijk confronteert je met je eigen grenzen. In het moederschap gaapt er echt een kloof tussen willen en kunnen. Niemand is hier immuun voor.

Hoe ga je als zwangere om met verwachtingen rond bevalling en ouderschap?

Antwoord: Kennis van je rechten is essentieel: vrouwen zijn te vaak hun zeggenschap kwijtgeraakt in de kraamzorg. Toch blijft een bevalling onvoorspelbaar. Je kunt wensen uitspreken, een bevalplan maken, maar echt ‘regelen’ doe je het nooit. Acceptatie van het oncontroleerbare, ook tijdens het ouderschap, geeft uiteindelijk meer rust dan het najagen van een scenario.

Ouderschapsverlof in Nederland: Genoeg, of lopen we achter?

Antwoord: We zijn er nog lang niet. Hier zijn stappen gezet – kijk maar naar het geboorteverlof (geboorteverlof en aanvullend geboorteverlof sinds 2023) – maar een jaar samen met je baby is nog steeds niet haalbaar voor de meeste ouders. Terwijl onderzoek uitwijst hoeveel verschil dat eerste jaar maakt. Nederland mag ambitieuzer worden; het klassieke Scandinavische systeem is terecht vaak een voorbeeld.

De mythe rond borstvoeding: Wat als het niet lukt?

Vraag: Je zei eerder ooit overtuigd te zijn dat borstvoeding altijd het beste is, maar nu zie je dat genuanceerder.

Antwoord: Bij mijn eerste kind was ik zoekende naar zekerheid en klonk “borstvoeding is altijd het beste voor de baby” als muziek in mijn oren. Maar nu weet ik: als het voor een moeder niet goed werkt – als het pijn doet, overweldigt of gewoonweg niet past – dan is het ook niet goed voor de baby. Het moederschap draait om het vinden van een balans: goed voor jezelf zorgen en voor je kind. Als iets jou uitput of ongelukkig maakt, straalt dat af op het hele gezin.

Zijn moeders gezonder gaan kijken naar borstvoeding dan vroeger?

Antwoord: Ik zie echt vooruitgang. Toen ik zeven jaar geleden moeder werd, voelde borstvoeding haast als verplichte toegang tot het “goede moederschap”. Nu wordt het steeds vaker als een keuze gezien. Dat is gezonder: ruimte om te kiezen zonder druk, en begrip voor verschillende verhalen. Natuurlijk is er nog werk te doen, want nog niet overal is alle info of de juiste hulp – maar het debat is menselijker geworden.

Controle loslaten als ouders

Vraag: In je boeken benoem je het belang van het loslaten van controle door moeders – wat bedoel je precies?

• Als partners het écht samen willen doen, moeten moeders taken kunnen overlaten, 100%.
• Fouten zijn leermomenten – niet voor alles hoef je mee te kijken of te corrigeren.
• Gun elkaar die ruimte; alleen dan kan opvoeding gelijkwaardiger verdeeld worden.

Anders blijft de ene ouder altijd “de expert” en de ander toeschouwer, en dat werkt op de lange termijn averechts.

Angst voor negatieve zwangerschaps- en geboorte-ervaringen

Vraag: Meer bewustzijn rond thema’s als miskramen of postnatale depressie maakt vrouwen ook angstiger. Wat zeg je tegen vrouwen die hierdoor bang worden moeder te worden?

Antwoord: Pijn en tegenslag horen helaas bij het leven; je kunt het niet helemaal vermijden. Natuurlijk is angst menselijk – voor jezelf, je kind, dierbaren. Maar het streven naar een pijnvrij bestaan is niet realistisch. Niet weten wat komt, hoort bij leven én bij ouderschap.

Ouders zijn geen “opvoedcoaches”

Vraag: Je pleit ervoor dat ouders bovenal in relatie met hun kind staan, niet als pedagogisch expert. Waarom?

Antwoord: Opvoeden is geen exacte wetenschap en ook geen boek dat je kunt afvinken. De band zelf – samen zijn, praten, delen, verzorgen – is het belangrijkste stimulans voor een baby. Dagelijkse interactie is veel krachtiger dan welk ‘ontwikkelingsmateriaal’ ook. Je hoeft geen professional te zijn om goed voor je kind te zorgen.

Cadeautje in de opvoeding: Kan het ook zonder fouten of frustratie?

Vraag: Is het mogelijk om je kind groot te brengen zonder ooit je geduld te verliezen?

Antwoord: Totaal niet. Natuurlijk neem je jezelf soms voor het rustig te houden – en toch, iedereen snapt dat je mens bent. Je raakt soms gefrustreerd of zegt iets waar je later spijt van hebt. Dat gebeurt in álle relaties, dus ook met je kind. Belangrijk is hoe je daarna samen verdergaat.

De stille eenzaamheid van jonge moeders

Vraag: Waarom is de beginfase van het moederschap soms zo eenzaam? Heeft dat iets te maken met onze moderne maatschappij?

Antwoord: Een deel daarvan hoort bij de verantwoordelijkheid opeens voor iemand te zorgen; dat maakt onzeker of bang, zelfs al ben je omringd door mensen. Maar onze tijd versterkt het. We leven geïsoleerder – vroeger leunde je op familie, buren of buurtgenootjes, tegenwoordig kennen moeders in Rotterdam of Utrecht soms hun buurvrouw nauwelijks. Die informele steun verdwijnt. Dat maakt het begeleiden van jonge moeders, iets waar mijn praktijk zich op richt, belangrijker dan ooit. Laten we elkaar weer meer opzoeken en steunen: moeder-zijn is geen solo-traject.

Paola Roig blijft met haar boeken en haar nuchtere, vertrouwde toon een steunpilaar voor aangespoelde jonge ouders. Van podcasts tot live sessies bij Centraal Museum Utrecht en boekhandels als De Slegte of Scheltema: haar boodschap blijft even actueel als troostrijk. Gun uzelf als moeder, en alle anderen: erkenning, mildheid én het lef om af en toe de teugels te laten vieren.